“Ik voel me vrij om met de medewerkers te praten over mijn behoeften.”

Mevrouw Lindeboom, een sprankelende 77-jarige bewoonster, verwelkomt iedereen met een warme glimlach. Haar ogen stralen terwijl ze enthousiast begint te vertellen over haar leven.

Terug naar Nederland

“Ruim 3 maanden woon ik hier nu, sinds eind februari,” vertelt ze terwijl ze terugdenkt aan haar tijd hier. “Ik ben geboren in Duitsland en opgegroeid in de buurt van Deventer. Daarna woonde ik in Limburg en de laatste 15 jaar met mijn man in Zuid-Spanje. Na zijn overlijden in 2020, heb ik eerst negen maanden in twee verzorgingshuizen gewoond en 3,5 jaar alleen. Toen ik echt meer zorg nodig had, ben ik terug naar Nederland gegaan. Ik heb zeker geen spijt van mijn terugkeer. Ik ben nu weer dichtbij mijn zusje en dat is heel gezellig. Men denkt hier weleens dat het mijn dochter is,” lacht ze.

Ophalen van herinneringen

Haar ogen lichten op als ik vraag naar foto’s van vroeger. “Natuurlijk, ik heb vele fotoalbums.” Ze wijst naar haar boekenkast vol boeken en onderin stapels met albums. Terwijl ze praat, herinnert ze zich haar vader. “Hij had een passie voor fotografie.” Haar Duitse moeder had haar vader als dwangarbeider tijdens de oorlog in Duitsland ontmoet. “Half Duits zijn is voor mij soms wel moeilijk, bijvoorbeeld tijdens de viering van Bevrijdingsdag.” Ik luister aandachtig en geef ruimte aan de emoties die naar boven komen. Verder bladerend door de vergeelde pagina’s, deelt ze verhalen uit haar jeugd. “Kijk dit zijn foto’s van mij van vroeger – hier werd ik 18 jaar!” We bekijken de eerste portretfoto, samen met haar inmiddels overleden echtgenoot; ontwikkelaar van motoren en liftmonteur Wim. Bij het aanschouwen van de foto, meer dan vijftig jaar later, kijkt mevrouw Lindeboom nog net zo verliefd als toen.

Dagelijkse bezigheden

Het gesprek verschuift naar haar dagelijkse routine. “Tussen 8 en half 9 sta ik op. Eerst doe ik oefeningen, dan wassen en aankleden en daarna ga ik in de eetkamer beneden ontbijten.” Vroeger tuinierde ze graag, helaas gaat dat niet meer. “Ik ben gek op lezen en schrijven. Ook bezoek ik regelmatig activiteiten die in de villa worden aangeboden, zoals de kunstclub en dan doe ik graag mee. Oftewel: voordelen zijn belangrijker dan nadelen. Zolang mijn hoofd nog maar goed blijft en ik kan lezen en schrijven. Het is belangrijk om te kijken naar wat je wel kunt.”

Ruimte voor persoonlijke aandacht

Als we vragen naar de persoonlijke aandacht die ze ontvangt, begint ze te stralen. “Ik krijg heel veel aandacht hier. Ze komen vaak even langs om te vragen of alles naar wens is en of ze iets voor me kunnen doen. Dat is leuk! Ook hebben ze geregeld tijd om langs te komen en even een praatje met mij te maken. Het is fijn om te weten dat ze er voor me zijn.” Haar relatie met de medewerkers beschrijft ze als comfortabel. “Ik voel me vrij om met de medewerkers te praten over mijn behoeften.” vertelt ze. Als enige minpunt noemt ze: “Ik moest wel wennen aan de ‘U-cultuur’. De sfeer in de instelling omschrijft ze als een hechte gemeenschap waarin ze zich thuis voelt: “Ik voelde me direct opgenomen hier”.

Tot slot, als we vragen hoe er rekening wordt gehouden met haar behoeften en voorkeuren, antwoordt ze resoluut. “Ik voel dat mijn behoeften serieus genomen worden. Dat is wat telt.”